Ingevoerde auto gekwalificeerd als gebruikte auto

Aan belanghebbende is met dagtekening 10 juni 2013 onder aanslagnummer [aanslagnummer] met betrekking tot 39 aangiften belasting van personenauto’s en motorrijwielen (hierna: BPM) een naheffingsaanslag BPM opgelegd ten bedrage van € 6.111, alsmede bij beschikking een bedrag van € 43 aan rente in rekening gebracht. De naheffingsaanslag en de rentebeschikking zijn, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraken van de Inspecteur gehandhaafd.

 

 

 

Belanghebbende heeft schriftelijk gerepliceerd en de Inspecteur heeft schriftelijk gedupliceerd.

 

De zitting heeft plaatsgehad op 23 november 2015 te ‘s-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord de heer [A] , als gemachtigde van belanghebbende, alsmede, namens de Inspecteur, de heren [B] , [C] en [D] .

 

Belanghebbende heeft te dezer zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan het Hof en aan de wederpartij.

 

Het Hof heeft in overleg met partijen het onderzoek ter zitting geschorst in afwachting van het arrest van de Hoge Raad in de zaak nr. 14/01503. Op 29 januari 2016 heeft de Hoge Raad in die zaak het arrest gewezen, gepubliceerd op www.rechtspraak.nl, ECLI:NL:HR:2016:145. Het Hof heeft partijen in de gelegenheid gesteld op dit arrest te reageren. De Inspecteur heeft schriftelijk gereageerd bij brief van 3 februari 2016, bij het Hof ingekomen op 8 februari 2016, en belanghebbende bij brief van 25 februari 2016, bij het Hof ingekomen op 26 februari 2016.

 

Tijdens het onderzoek ter zitting van 23 november 2015 was de Kamer samengesteld als volgt: mrs. Swinkels, Gladpootjes en Meijer. Nadien is de samenstelling van de Kamer gewijzigd als volgt: mrs. Swinkels, Pijnenburg en Gladpootjes. Partijen hebben schriftelijk toestemming gegeven voor het doen van uitspraak zonder nadere zitting en in gewijzigde samenstelling van de Kamer. Het Hof heeft vervolgens het onderzoek gesloten en daarvan op 8 april 2016 schriftelijk mededeling gedaan aan partijen.

 

Belanghebbende heeft op diverse data in de periode 13 september 2012 tot en met 22 januari 2013 ter zake van invoer van in totaal 39 voertuigen (hierna: de auto’s) uit andere EU-landen aangifte BPM gedaan. Daarbij heeft zij een vermindering van BPM toegepast op basis van de afschrijvingstabel voor gebruikte auto’s.

De auto’s hadden op het moment van de invoer, op één auto na, een kilometertellerstand tussen 6 en 39, waarbij de meeste auto’s minder dan 10 kilometer hadden gereden. Eén auto (kenteken [kenteken 1] ) had ten tijde van de invoer een kilometertellerstand van 84. Alle auto’s waren vóór de invoer in het buitenland op kenteken gesteld. 38 auto’s waren binnen twee weken na de datum van eerste toelating in het buitenland in Nederland ingevoerd en één auto ( [merk] , rijdend op diesel, kenteken [kenteken 2] , hierna: de [automerk] ) bijna vijf maanden na de datum van eerste toelating op 29 mei 2012. Ter zake van de [automerk] heeft belanghebbende géén BPM op aangifte voldaan. 30 auto’s zijn door de Inspecteur opgenomen en daarbij zijn geen sporen van gebruik of beschadiging geconstateerd.

 

De Inspecteur heeft de naheffingsaanslag opgelegd omdat belanghebbende volgens de Inspecteur ten onrechte de afschrijvingstabel voor gebruikte auto’s heeft toegepast en, met betrekking tot de [automerk] , de CO2 dieseltoeslag van € 813 niet heeft voldaan.

 

 

 

 

Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het hoger beroep en – naar het Hof begrijpt – tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, van de uitspraak van de Inspecteur en tot vernietiging van de naheffingsaanslag en rentebeschikking.De Inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het hoger beroep.

 

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat in het onderhavige geval sprake is van gebruikte auto’s, omdat de auto’s in het buitenland reeds een kentekenregistratie hadden. Ter onderbouwing van haar standpunt verwijst belanghebbende naar hetgeen in paragraaf 7.5.2 van de Leidraad BPM 2006 hierover was opgenomen (vergelijk ook het arrest van de Hoge Raad van 29 januari 2016, nr. 14/01503, ECLI:NL:HR:2016:145, r.o. 4.2).

 

 

Het Hof overweegt te dier zake als volgt. Voor de berekening van de verschuldigde BPM maakt de Wet onderscheid tussen een nieuwe en een gebruikte personenauto (zie onder meer artikel 9, leden 5 en 6, en artikel 10 van de Wet). In de Wet staat geen definitie van de term “gebruikte personenauto”. Wel staat in de memorie van toelichting bij het wetsvoorstel Belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (Kamerstukken II 1992/93, 22 868, nr. 3, p. 45) bij het artikelsgewijs commentaar op artikel 9 van de Wet het volgende vermeld:

 

 

Blijkens de aangehaalde parlementaire geschiedenis heeft de wetgever derhalve bij de term “gebruikte personenauto” een reeds geregistreerd motorrijtuig voor ogen gehad.

De Hoge Raad heeft in r.o. 4.2 van het reeds aangehaalde arrest van 29 januari 2016 overwogen, dat belanghebbende in die zaak zich met vrucht kon beroepen op het beleid (cursivering Hof), verwoord in paragraaf 7.5.2 van de Leidraad BPM 2006 met betrekking tot de definitie van gebruikte auto. Het standpunt van de Inspecteur, dat gelet op de preambule van het Kaderbesluit BPM, de Leidraad BPM 2006 met betrekking tot de definitie van de gebruikte auto louter van toelichtende aard was, komt er in wezen op neer, dat nu de passage betreffende die definitie in het Kaderbesluit BPM niet is overgenomen, deze passage - anders dan de Hoge Raad meent - geen beleid vormde, doch slechts een toelichting was. Dit betekent naar het oordeel van het Hof dat die definitie ook zonder die toelichting gold (en geldt). Immers een toelichting is een opheldering van iets, een stuk ter verklaring van iets, wat reeds geldt en alleen begrijpelijk, duidelijk gemaakt moet worden, opgehelderd moet worden. Naar het oordeel van het Hof brengt dit standpunt van de Inspecteur met zich, dat de op kenteken gezette auto’s als gebruikt dienen te worden aangemerkt.Het Hof ziet voor dit standpunt ook steun in de hiervoor onder 4.4 geciteerde memorie van toelichting bij het artikelsgewijs commentaar op artikel 9 van de Wet (Kamerstukken II 1992/93, 22 868, nr. 3, p. 45) en in de onder 4.2 aangehaalde conclusie van de Advocaat‑Generaal bij het HvJ EU. Naar het oordeel van het Hof volstaat derhalve een eerdere toekenning van een kenteken om een personenauto als gebruikt aan te merken in de zin van de Wet. Nu vaststaat dat de auto’s reeds vóór de invoer op kenteken waren gezet, dienen zij als gebruikte auto’s in de zin van de Wet te worden aangemerkt.

 

Op grond van het vorenoverwogene dient de eerste in geschil zijnde vraag bevestigend te worden beantwoord. Het gelijk is met betrekking tot die vraag aan de zijde van belanghebbende.

Belanghebbende stelt voorts dat ter zake van de invoer van de [automerk] geen BPM verschuldigd is, omdat die heffing in strijd is met het gemeenschapsrecht. De auto is op 29 mei 2012 voor de eerste maal tot de weg toegelaten en op die datum gold geen CO2 dieseltoeslag. Artikel 110 van het VWEU staat er aan in de weg, dat de BPM-heffing op een ingevoerde, gebruikte auto hoger zou zijn dan de rest-BPM die nog drukt op een al op de binnenlandse markt aanwezige vergelijkbare auto.

 

Het Hof overweegt te dier zake als volgt. Gelet op het antwoord op de eerste in geschil zijnde vraag, dient de [automerk] als een gebruikte auto te worden aangemerkt en dient de tweede in geschil zijnde vraag te worden beantwoord in die zin, dat de Inspecteur ten onrechte de BPM inzake de [automerk] (CO2 dieseltoeslag) heeft nageheven.

 

Het gelijk is derhalve ook voor wat betreft de tweede in geschil zijnde vraag aan de zijde van belanghebbende.

 

 

De slotsom is dat het hoger beroep van belanghebbende gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank, de uitspraak van de Inspecteur, alsmede de naheffingsaanslag en rentebeschikking dienen te worden vernietigd.

 

 

Nu de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Inspecteur aan belanghebbende het door haar ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van respectievelijk € 318 en € 493 te vergoeden.

 

 

Belanghebbende heeft niet verzocht om vergoeding van de kosten van het bezwaar.

 

 

Nu het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten, die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

 

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 2 (punten) x € 496 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak), is op € 992 voor het beroep bij de Rechtbank, en op 3 (punten) x € 496 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak), is op € 1.488 voor het hoger beroep bij het Hof; dat is in totaal op € 2.480.

 

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.