Samenvatting
De inspecteur heeft volgens de Rechtbank terecht met omkering van de bewijslast de belastbare inkomens van een man over de jaren 1996, 1997 en 1998 gecorrigeerd. De man heeft de vereiste aangifte niet gedaan door looninkomsten evenals een voordeel uit een ter beschikking gestelde auto niet aan te geven. Tevens heeft hij aanzienlijke uitgaven gedaan ten laste van de vennootschap waarvan hij enig aandeelhouder was zonder deze uitgaven terug te betalen of in rekening courant te verrekenen. Daarnaast had een door hem ontvangen kostenvergoeding als inkomen aangegeven moeten worden omdat er geen kosten tegenover stonden.
De door de inspecteur met omkering van de bewijslast aangebrachte correcties berusten volgens de Rechtbank op een redelijke schatting en de man toont niet overtuigend aan dat de aanslagen te hoog zijn vastgesteld. Dit oordeel werd in hoger beroep door het Hof bevestigd.
In cassatie voert de man onder andere aan dat de inspecteur de bewijslast ten onrechte heeft omgekeerd. De Hoge Raad geeft hem echter geen gelijk.
Voor omkering en verzwaring van de bewijslast is het niet vereist dat de belastingplichtige met opzet een onjuiste aangifte heeft gedaan. Omkering en verzwaring van de bewijslast wegens het niet doen van de vereiste aangifte kan ook plaatsvinden indien een belastingplichtige zich ervan bewust moest zijn dat door het doen van de onjuiste aangifte een aanzienlijk belastingbedrag niet zou worden geheven (zie HR 30 oktober 2009, nr. 07/10513, LJN BH1083, BNB 2010/47).
Voor wat betreft de overige cassatiemiddelen doet de Hoge Raad de zaak af met toepassing van artikel 81 van de Wet RO.
Arrest gewezen op het beroep in cassatie van X te Z (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 18 maart 2009, nrs. 07/00359, 07/00360 en 07/00361, betreffende (navorderings)aanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.
1. Het geding in feitelijke instanties
Aan belanghebbende zijn over de jaren 1996 en 1997 navorderingsaanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd, alsmede voor het jaar 1998 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen. De navorderingsaanslagen zijn, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraken van de Inspecteur, verminderd en de aanslag is, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur, gehandhaafd.
De Rechtbank te Haarlem (nrs. AWB 06/2836, 06/2837 en 06/2838) heeft het tegen die uitspraken ingestelde beroep ongegrond verklaard.
Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof.
Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.
2. Geding in cassatie
Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Staatssecretaris van Financiƫn heeft een verweerschrift ingediend.
3. Beoordeling van de middelen
3.1. Het eerste middel faalt. Anders dan het middel betoogt vereist artikel 25, lid 6, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen voor omkering en verzwaring van de bewijslast niet dat de belastingplichtige met opzet een onjuiste aangifte heeft gedaan. Omkering en verzwaring van de bewijslast wegens het niet doen van de vereiste aangifte kan ook plaatsvinden indien een belastingplichtige zich ervan bewust moest zijn dat door het doen van de onjuiste aangifte een aanzienlijk belastingbedrag niet zou worden geheven (zie HR 30 oktober 2009, nr. 07/10513, LJN BH1083, BNB 2010/47).
3.2. De overige middelen kunnen niet tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 81 van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu die middelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.
4. Proceskosten
De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.
5. Beslissing
De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond.
Dit arrest is gewezen door de vice-president D.G. van Vliet als voorzitter, en de raadsheren A.R. Leemreis en P.M.F. van Loon, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 7 mei 2010.
